Wandeltocht: Sterke drank in de Italiaanse Alpen

In de zomer van 2014 maakten we met 4 vrienden een wandeltocht over de Grande Traversata delle Alpi. Een tocht van 9 dagen die we zonder de aanwezigheid van génépi (sterke drank) misschien niet eens hadden afgemaakt.

Tegen het einde van de middag komen we aan bij onze berghut. Het is dag 2 en we zijn volledig gesloopt. De eerste klim van de Grande Traversata delle Alpi was pittiger dan gedacht. Hij was steiler en langer en dat lijkt op de één of andere manier altijd zo te zijn bij bergbeklimmingen. Als je naar de berg kijkt dan lijkt het nog wel mee te vallen, maar zodra je halverwege bent dan is het nog een heel eind. En dan te bedenken dat je ook weer naar beneden moet!

Waanzinnig mooi uitzicht in de Alpen

De berghutten staan vrijwel altijd in het dal, dus we bedwingen één berg per dag. De Grande Traversata della Alpi (GTA) is een lange-afstandswandeling door de Alpen die van Zwitserland naar de Middellandse Zee loopt. Als je hem helemáál doet, dan ben je wel 55 dagen onderweg.

Génépi in de berghut

In de berghut ontmoeten we een groepje Oostenrijkers die dezelfde tocht doen als wij. Ze zijn begonnen in Zwitserland en doen elk jaar een stukje van de GTA. We zullen elkaar de komende dagen nog wel vaker treffen. We worden warm onthaald en drinken een biertje met ze èn ze schenken een slok Génépi voor ons in, een sterke drank met een lekkere kruidige smaak. Het schept een band en vóórdat we het weten hebben we een fantastische avond en gaan we aangeschoten naar bed.

Sneeuwvelden in de Grande Traversata delle Alpi

De volgende ochtend staan we al voor dag en dauw op. Het is prettig om vroeg op pad te gaan, want dan weet je zeker dat je de afstand haalt, dat het nog niet te warm is om te lopen en dat je, als het meezit, op tijd in de volgende hut bent.

De Oostenrijkers zijn al vertrokken als wij de plattegrond nog bestuderen. Op de berg vóór ons kunnen we het pad zien liggen. Het kronkelt helemaal naar boven en gaat vlakbij de top de bocht om. Tenminste, zo lijkt het. Er loopt geen pad meer, maar we zien wèl een enorme sneeuwvlakte. Daar zal het pad wel omheen kronkelen, denken we, dus we gaan op weg.

Na een uitputtende klim komen we bij het puntje van de berg aan en staan plotseling stil. Het pad blijkt toch óver de sneeuwvlakte heen te lopen! Slechts één van ons heeft genoeg ervaring met sneeuwvlaktes om er vol vertrouwen overheen te lopen. Hier zijn de afgelopen weken slechts vijf mensen overheen geweest: De man die we gisteren tegenkwamen in de berghut, die de afstand in tegengestelde richting wandelt en de Oostenrijkers die vlak vóór ons vertrokken waren.

Gelukkig heeft iemand in onze groep al ervaring met sneeuwvlaktes. Hij is ski-instructeur en geeft uitleg wat we moeten doen in het geval dat iemand uitglijdt. We moeten lange mouwen aan, want het ijs kan flink snijden in je vel. Als je glijdt, draai jezelf dan om op je buik en druk je tenen en ellebogen in het ijs om af te remmen. Ik word er doodnerveus van…

Waarschuwing van onze mede-reizigers

Terwijl we ons klaarmaken horen we iemand roepen. Bovenop de berg staan vier kleine poppetjes naar ons te zwaaien. “Luister! Ze proberen ons te waarschuwen!” zeg ik. Iedereen is stil en luistert aandachtig.

Bovenop de berg staat Oostenrijker Rudi met zijn stokken te zwaaien. Zodra we horen wat hij te vertellen heeft, barsten we allemaal in lachen uit: “Génépiiiiiiii!” roept hij. Zijn stem galmt door de bergen.

We wagen ons over het ijs. Het is hartstikke steil en de afstand is lang. Achter mij geeft de ski-instructeur advies over het stevig neerzetten van voeten en wandelstokken. Eén keer zet ik mijn voet niet stevig genoeg neer en krijg ik een hartverzakking om wat er had kunnen gebeuren.

Als we aan de andere kant van het sneeuwveld aankomen hoeven we nog maar een klein stukje naar boven. De Oostenrijkers inmiddels alweer vertrokken, maar op de top van de berg staat een klein flesje op ons te wachten: Génépi!